τελεστήρ

-ῆρος, ὁ, Α

1. τελεστής, ιεροτελεστής, μυσταγωγός

2. (στην αρχ. Τροιζήνα) αυτός που τελούσε τα προς τιμήν τής θεάς Κυβέλης μυστήρια («τελεστὴρ τᾱς Μεγάλας Ματρός», επιγρ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. τελεσ- τού αορ. ἐτέλεσα τού τελῶ* + επίθημα -τηρ* (πρβλ. πιεσ-τήρ)].